20 ساعت در هواپیما در هفته 30-31

ما به یک سفر خیلی طولانی دچار شدیم به یکباره که سرنوشتمون رو به کلی عوض می کنه. به خصوص سرنوشت تو رو!

کاملاً اتفاقی و سریع همه چیز پیش اومد و خدا برات تقدیر کرد که تو سرزمین مادریت به دنیا نیای

از تهران تا شمال میشیگان!

یک پرواز 16 ساعته که 20 ساعت هم در ترانزیت و بین پرواز ها و چک امنیتی و ... بودیم!

دکتر بعد از چک آپ گفته بود مشکلی نیست و یک گواهی هم نوشته بود که اگه لازم شد ازش استفاده کنیم و با توصیه های لازم پرواز رو مجاز دونسته بود.

باید تا می تونی آب بخوری، نیم ساعت یکبار بلند بشی و راه بری، از جوراب واریس استفاده کنی، اگه شد پاهات رو یک جای بالا بذاری و موقع بلند شدن و نشستن هواپیما کمربند رو که می بندی زیرش یک بالشت بذار که خدایی نکرده فشاری به بچه نیاد، چون تنها خطر پرواز برای بچه این موقع هست که ممکنه جفت از جنین جدا بشه در اثر شتاب و تنها خطرش برای تو هم لخته شدن خون تو پا هست که توصیه هاش رو کردم...

به کسی که کارت پرواز صادر می کنه هم بگو که باردار هستی تا یه جای خوب بهت بده.

نشون به اون نشون که ما شما رو انداختیم جلو و گفتیم ببینین نی نی ما چقدر کپله! یه جای خوب لطفاً! آقاهه هم سرش رو تکون داد و ما فکر کردیم معنیش اینه که خودم حواسم هست و بعداً فهمیدیم معنیش این بوده که نی نی تون کپله که کپله! هر جا که بخوام  رو بهتون می دم!

خب من از طرف اون آقای بسیار خنگ معذرت می خوام که به ما ردیف آخر هواپیما رو داد که حتی تنها امکانات صندلی های دیگه که عقب رفتن پشتی صندلی بود رو هم نداشت!!!! برای لندن تا شیکاگو هم گفت که شماره صندلی هاتون کنار هم نیست، خودتون یه کاری بکنین اونجا!!!

تو 6 ساعت پرواز تا لندن خوابیدم کلی و شاید روی هم 2 بار از جام بلند شدم و تازه چندان هم راه نرفتم! خیلی کوچیک و سخت بود!

از لندن تا شیکاگو هم خودمون به کسی که کنار امین بود التماس کردیم که جاش رو بده به من و اونم لطف کرد و داد. اونجا هم به افتخار دستشوییه آقایی که کنار امین نشسته بود 2 بار از جام بلند شدم و یکبار هم به طور جدیتر بلند شدم و راه رفتم که البته اونم به افتخار دستشویی خودم و امین بود! این پرواز 8 ساعته بود و بقیه ش به خواب و خوردن گذشت!! من معذرت می خوام!

خلاصه سفر ما روی هم حدود 36 ساعت طول کشید با 2 پرواز دیگه و توقف های بینش.

تنها جایی هم که بالاخره به روی خودشون آوردن که شما وجود داری آقای پاسپورت چک در آمریکا بود که پرسید تا حالا آمریکا بودی؟ گفتم نه. خندید و گفت ولی حالا می خوای بچه ت رو اینجا به دنیا بیاری! گفتم شاید!! گفت شاید نه، حتماً!!! کی قراره به دنیا بیاد؟ خرداد؟ تیر؟ مرداد!؟ گفتم احتمالاً اسفند!!!! (تاریخ ها رو خودم برگردوندمااا!!!) و شد و بازم خندید! ( نمی دونم خنده ش واقعی بود یا عصبی!!!! گفت بشین صدات می کنم و تنها لطفی که در این سفر به ما شد این بود که گفت بیا انگشت نگاری هم الآن بکنم که دوباره صدات نکنم بیای اینجا!!!

تنها جایی هم که من نگرانت شدم یک سفر داخلی 1.5 ساعته بود که از لحظه ی بلند شدن هواپیما حرکات و تقلای عجیبی رو شروع کردی به طور مدام تا 2 ساعت بعدش اصلاً نمی فهمیدم منظورت چیه ولی خدا رو شکر بعد از گذشتن اون 2 ساعت به حالت عادی برگشتی و بالاخره خیال من راحت شد. می دونم دیگه کلافه شده بودی!

---

ولی اینجا که رسیدیم همه با تو مهربونن! یه خانوم مهربون که برای کارای بابا رفته بودیم پیشش و از حضور تو خبر داشت گفت که همه مون نگران تو بودیم که سالم و راحت برسی و بهمون یک دکتر و بیمارستان خوب هم پیشنهاد کرد حتی و کلی به بابا توصیه کرد که تا می تونه مامان رو لوس بکنه تو این مدت... ای بابا، نمی دونه که مامان خودش همش باید مواظب بابا باشه که استرس محیط جدید براش کمتر و کمتر بشه!!!

تا الآن بابا هر جا که رفته حال و من و تو رو ازش پرسیدن اول از همه

کلی خاله و عموی مهربون هم تو ایران داری که نگرانت بودن و الآن خیال همه راحته راحته!

راستی ی ی! شما اولین کارت پستال زندگیت رو هم دریافت کردی قبل از سفرت از یه خاله ی خیلی مهربون که یک همبازی خیلی ناز برات داره، می دونم بهترین دوستت می شه

(31 weeks & 3 days. Only 60 days to go!)